Geef me een ronde tafel, met een vier- of vijftal deskundigen over een onderwerp, en ik ben in mijn element als ‘dagvoorzitter’, tafelheer en optekenaar van alle moois. Over de vele kanten van een rondetafelgesprek.
Het is spelen met de nog vaak relatieve onbekendheid van de tafelgasten, die veel gemeen hebben, maar niet met elkaar veel van doen hebben. Het is de voorsprong die je dan hebt als tafelheer, omdat jij je al ingegoogled hebt naar de ins en outs van je gasten. Want niks beter dan een goede voorbereiding. Dan staat de helft van het verhaal al op papier.
Citaten die je wilt horen
De andere helft vormen de citaten die je wilt horen. Maar die nog wel uitgesproken moeten worden. Het is sturen op het doel van de inhoud en boodschap, dat een ieder het gevoel heeft gekend en gezien te worden, evenredig aan bod komt en telkens met een andere invalshoek komt. Met de vaak geruststellende en ontwapenende belofte vooraf dat de deelnemers het verhaal voor plaatsing te zien krijgen.
Onzichtbaar meepraten
Net zoals een scheidsrechter is het de kunst onzichtbaar te zijn na de introductie en de spelregeluitleg. Hoewel, er zijn genoeg momenten om even af te fluiten of om juist een non- of verbaal gebaar te maken om de rust even te laten weerkeren, respectievelijk de vaart erin te houden. Met als ultieme finale de climax; heeft iedereen z’n punt gemaakt, of hebben we een verlenging nodig? Een dagje laten liggen, en dan aan de slag. Mooiste compliment is dat je het ongewijzigd terug krijgt. Dan hebben we elkaar goed begrepen.